Ιστορίες τοίχων

...ή "τοίχου". Δεν ειμαι σίγουρη ποιον τίτλο αποφασίσαμε να δώσουμε στο προτζεκτ που αρχισα να δουλευω απο χθες το πρωι.

Όλα ξεκίνησαν πριν 2-3 μήνες, στο Κιλκίς. (Το ξερετε το Κιλκίς? Ειναι απο 'κει που ειμαι...). Ο Δήμος ήθελε να κανει μερικα εργα "για να ομορφύνει την πολη", ξερετε, και ο αντιδήμαρχος σκέφτηκε να ζωγραφίσουμε καποιους τοιχους. Ε, να μην πολυλογω τωρα (θα το κανω μετα) το συζητήσαμε για λιγο καιρο, σκέφτηκα ενα κονσεπτ (εεεεεετσ'!), έκανα καμποσα προσχέδια στο χαρτί, αγοράσαμε χρωματα και πινελα και χθές ξεκίνησα το βάαααααψιμο! Χεχε! Πρέπει να σας πω πως το να ζωγραφίζω τοίχους είναι απο τα πιο αγαπημένα πραγματα στον κοσμο για μενα, οποτε γενικα προβλεπω πως θα περάσω καλα για λίγους μήνες....

Πόλλα πραγματα δεν τα ειχα σκεφτει εξαρχής βέβαια. Ας πουμε δεν ειχα σκεφτει οτι θα περναει κόσμος ενω δουλευω και θα σταματαει και θα με ρωτάει πραγματα που θα πρεπει να απανταω. Επίσης, πολυ απο αυτόν κόσμο θα τον ξερω (το Κιλκίς έχει καπου 30.000 κατοίκους και, αν και περάσαν 10 χρόνια απο τότε που εφυγα απο κει, οι δικοί μου συνεχίζουν να μενουν και να δουλευουν στην πολη...).

Επίσης δεν ειχα σκεφτεί πόση δυσκολία παρουσιάζει το να δουλευω ολομοναχη. Απο τον Δήμο μου εχουν υποσχεθεί ατομο να διατάζω, αλλά μεχρι τωρα μπα. Πάντως για ο,τι άλλο ζήτησα, ήταν πολυ εξυπηρετικοι όλοι, να το σημειώσω αυτό.

Κάτι αλλο που δε σκέφτηκα είναι πως μερικά πεζοδρόμια ειναι στενά. Επίσης πως το καλοκαίρι εχει ήλιο και ο πως ο ήλιος καίει (ναι, προλαβα και κάηκα σε 2 μερες!...)

Ας σας πω λιγο λόγια για το κόνσεπτ τώρα. Οι παραστάσεις (θα) αναφέρονται στην συγχρονή ιστορία και παραδοση της πόλης. Περισσότερο στην καθημερινή ζωή των ανθρώπων. Όχι μαχες, οχι πολεμοι. Νοσταλγική διάθεση και γενικά λέω να προσπαθήσω να κρατήσω ενα ψιλοαστικό χαρακτήρα (ποτέ δεν ήταν το Κιλκίς ακριβώς "πόλη"). Τέλος παντων, δεν εχω και τον απόλυτο έλεγχο των εικόνων, να το πω αυτο:)

Η πρωτη εικονογράφηση ξεκινησε χθες και τελειωσε σήμερα το μεσημέρι. Έγινε στον τοίχο των ΚΑΠΗ, που βρισκεται δίπλα απο την τεχνική υπηρεσία του Δήμου (τυχαια!). Το θέμα ήταν "οικογενειακή φωτογραφία" (αυτό κατέληξα να λεω μετα από πολλές ερωτήσεις!). Είχα κανει προσχέδια χαρακτήρων και ειχα κολλησει δίπλα μου παλιες φωτογραφίες Κιλκισιωτών που ποζάρουν. Απο το 1930 έως και τα μεσα της δεκαετίας του '50. Οι περισσότεροι περαστικόι ήταν ηλικιωμένοι (λογω των ΚΑΠΗ) ή ειχαν παρεδώσε με το δήμο (το Δημαρχειο είναι απέναντι). Το περιμενα οτι καποιοι θα σταματάνε και θα κοιτανε και θα σχολιάζουν, αλλα δεν περίμενα ΤΟΣΗ συμμετοχή! Παιδια, ο κοσμος ενθουσιάστηκε πριν καν αρχίσω να βάζω χρώμα! Μαμαδες με παιδακια, κυρίες, κύριοι, παππουδες... ολοι! Ντρεπόμουν και χαιρόμουν μαζί.

Καποιοι κοιτάζαν και τις φωτογραφίες που ειχα κολλησει διπλα. Ένας κύριος αναγνώρισε τον πατέρα του (!). Δεν την ειχε αυτην τη φωτογραφια και με ρώτησε που τη βρήκα. Και ενας αξιαγάπητος ηλικιωμένος κύριος, θαμώνας των ΚΑΠΗ, αναγνώρισε τον εαυτό του σε μια απο τις φωτογραφίες μου. Του 1952, με στολή γυμνασίου! Εφερε τρεις φίλους του να τους τη δείξει και μαζι και τα γυαλιά πρεσβυωπίας του...

Ενα παιδάκι ολο ήθελε να "ζωγραφίσει και αυτος λίγο". (Ε, τον αφησα να κανει 2-3 πινελιες...)

Ενας κύριος ειπε στον μπαμπα μου, που περασε να με δει "δες τι ωραια πραγματα κανει το κοριτσάκι!"...

Ολοι θελαν "να βάλω κι άλλο χρώμα" (δεν τους ακουσα και πολυ! χεχε! Άκουσα ομως μια κυρία, που μου εφερε και καφε, και ζωγράφισα και στο χαλασμένο κομματι κατω, διπλα στη βρύση. Δε θα το δειτε ακομα, γιατι το εκανα σημερα αυτο και δεν πηρα φωτογραφία...)

Οι παππουδες μου δώσαν απίστευτες ευχές και μπραβο. Μερικοι θελησαν να μαθουν και "ποιανου ειμαι"... Τι να πω... Γενικά υπεροχο κλίμα, δεν το περίμενα. Μακαρι να συνεχίσει ετσι και να ειναι ολοι χαρουμενοι και να μη μου μουτζουρώσει κανεις τίποτα, γιατι μαλλον θα κλαψω! Πάντως δυο μερες τωρα εχω πεθάνει στην κουραση. Κοιμαμαι καλα ομως και με φροντίζει η μανούλα.

Λοιπον, σας αφήνω με εικόνες απο το πρώτο εργο (δυστυχώς ξεχασα να το βγάλω τελειως τελειωμένο σημερα) και με λιγες απο το δευτερο, που ειναι ακομη εντελως ημιτελες! Θα κανω UPDATE οταν χρειαστει. Στα υπόλοιπα δε θα ειμαι τοσο φλύαρη, προμις! Άλλωστε κατι πηρε το αυτί μου οτι θα ειναι, λεει, πανω απο 30, αλλα δεν το πιστευω:)

Εδω οι φωτογραφίες που λεγαμε..

Οπως είπα και πριν, δεν ειναι τελειωμενο. Ενσωματωσα και τα παραθυρα στη συνθεση και σχεδίασα και κατω, κει που ειναι η βρύση. Αυριο ελπίζω να κανω ενα UPDATE...

Αυτές εδω ειναι καραμέλες απο το Βέλγιο. Εφαγα. Ήταν πολυ νοστιμες. Με κερασε η Γαλήνη, που ήρθε και τις δυο μερες να με δει και καθησε και με βοηθησε και μου εκανε και παρεα, αλλα δεν ηπιε καφε μαζι μου, γιατι δεν πινει καφε...

Και εδω ειναι το δεύτερο εργο που ελπίζω να τελειώσω αυριο. Ειναι σε κατι σκαλες σε που οδηγουν σε μια αιθουσα του Δημαρχείου.

Αυτά!
:)

UPDATE:
Λοιπόν, ανεβάζω τις τελειωμενες 2 τοιχογραφίες. Αν και αυτην με τα αμπέλια, δε σκοπευω να την αφήσω έτσι! Έχω σχέδια για το μελλον της:)

Παλιά σχέδια

Χαίρεται
Βρήκα σε ενα παλιό μπλοκάκι μου κάτι σχέδια και είπα να τα ανεβάσω, τους έβαλα λίγο χρωματάκι για να μην είναι τελείως μουντά.
Το πιο παλιό ειναι του 2007, και μανγκοφέρνει αρκετά...


Τα υπόλοιπα ειναι του 2008.
Είχα σχεδιάσει την Σταυρούλα (που με σχεδίαζε) λίγο πριν φύγει για Erasmus στην Ισπανία


Το επόμενο σχέδιο είναι απο την Emily Dickinson (από μια φώτο που υπάρχει στο ίντερνετ αμα γκουγκλάρετε το όνομα της).
Δεν μ'αρέσουν πολύ τα ποιήματα, αλλα το συγκεκριμένο κάτι μ' είχε κάνει, και έπειτα είδα την φωτογραφία της, και ήθελα να την σχεδιάσω
Το ποίημα δεν είναι ολόκληρο, δε χωρούσε όλο στη σελίδα αλλα μπορείτε να το βρείτε εδώ

Η ραπτομηχανή μας, την είχα κάνει τότε που την πήραμε

Και για το τέλος, ενα bonus του 2009...
Καλά είχαμε περάσει εκείνο το βράδυ!

Έκθεση κόμικς "Με το ζόρι"

Όχι, δεν ταξιδεψαμε ακριβώς στο χρόνο. Περίπου...
Το 2005, παρόλο που σαν ημερομηνία μοιαζει με ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ! ήταν κιόλας έξι (6) χρόνια πριν. Τότε έγινε η έκθεση κόμικ της Φοιτητικής εβδομάδας Α.Π.Θ. "Με το ζόρι", η πέμπτη σε μια σειρα εκθέσεων που συνεχίζονται μέχρι και σήμερα (?).




Τι το ξεχωριστό ειχε αυτή η έκθεση για μας? Ήταν η δεύτερη στην οποία συμμετείχαμε η Χριστίνα και εγώ και η πρώτη στη οποία συμμετείχε η μικρη (ναι, μικρη! 18 τότε!) Σταυρούλα. Με λίγα λόγια ήταν η πρώτη έκθεση που συμμετείχαμε και οι τρεις μας. Κάτι άλλο πολυ σημαντικό: στα εγκαίνια αυτής της έκθεσης παρουσιάσαμε το πρωτο τεύχος του Frogs&Dogs!!!

Ας θυμηθούμε πώς ήταν η ζωή τότε:
Η Σταυρούλα τελείωνε το λύκειο. Δεν πρεπει να ειχε δώσει πανελλαδικές ακόμα, αλλα διάβαζε, θυμαμαι. Το Σεπτέμβρη της ίδιας χρονιάς πέρασε Γαλλική φιλολογία. Εγώ ουσιαστικά μόλις είχα αρχίσει να τη γνωρίζω, φτιάχνοντας το φανζίν. Ήταν ντροπαλή και μιλούσε σχεδόν γαλλικά:)


Η Χριστίνα νομιζω ήταν στο 2ο έτος της γραφιστικής σχολής της. Θυμαμαι οτι της άρεζαν οι εκδόσεις τότε (ε, καλα! ακόμα της αρέσουν). Μου είχε φέρει στην έκθεση να δω το Battle Angel.
Εγώ ήμουν χαμένη σε καποια χρονια της αρχιτεκτονικής. (4ο έτος απ' ότι μετράω...) σχετικά μακριά από το πτυχίο και σίγουρα πολύ μακρια από ο,τιδήποτε μοιάζει με τάξη στη ζωή μου.

Η έκθεση της φοιτητικής εβδομάδας συνεχιζόταν "με το ζόρι" υπό την αρχηγία του Χρήστου Σταμπουλη, καθώς η 9η διασταση είχε αποχωρήσει 2 χρόνια πριν. Σαν καινούριες κοπελίτσες νιώθαμε παραμελημένες από τους "παλιους", που τα ξέραν όλα, καθώς και από την διοργάνωση (Σταμπουλης!) που ασχολιότανε ολο με κατι παλιοϊταλούς και μια άλλη εκθεση, ελληνοϊταλικη, η οποία έγινε αμέσως μετα από "τη δικιά μας".

Παρά τα ζόρια όμως, τα εγκαίνια που θα παρακολουθήσετε ήταν τα καλύτερα που θυμαμαι. Πολύς κόσμος, πολλή όρεξη, υπέροχος μπουφές με κρασί, παξιμάδια και τυρια (αχ...τυρια!...) και φασαρία, φασαρια, φασαρία!



Στο εδώ θεμα: Την προηγούμενη χρονιά (2004, μαλλον...) είχα δοκιμάσει να ασχοληθω με τη φωτογραφία. Τα παράτησα πολύ γρήγορα, μια φορά είχα μπει στον σκοτεινο θαλαμο ολο κιόλο. Ωστόσο χρησιμοποιούσα ακόμα την αναλογική μηχανή του μπαμπα μου (η οποία ειναι υπέροχη και την αγαπώ πολυ). Θυμάμαι πως δεν εκτύπωνα τα φίλμ, μονο τα εμφάνιζα, με την προοπτική να τα εκτυπώσω μόνη μου στον σκοτεινο θαλαμο καποια στιγμη. (Ναι, σε εκείνον που μπήκα μια φορα μονο...)

Φυσικά αυτο δεν έγινε ποτε. Και φτάνουμε στο σήμερα, 6 χρόνια μετά να ανακαλύπτω φιλμ και κοντακ σε ένα κουτι. Και τυχαίνει να εχω σκάνερ που σκαναρει φιλμ. Τυχαίνει να εχω και όρεξη (ωραιο κονβένσιον γαρ), νοσταλγική διαθεση και λίγο χρονο να σκοτώσω, οπότε να, προκύπτει το σημερινό ποστ! Ελπίζω να το απολαύσετε!

Α, ναι... Στο τελος είχαμε και σκέιτ!:)

Τέεεεεελος!
(Εχω και αλλονών πορτραίτα, αλλα εβαλα μόνο αυτους που ξέρω στα σίγουρα ότι δε θα με μαλώσουν!)

Υ.Γ. Όσοι φτάσατε ως εδω...δείτε και αυτο! ---> ΛΙΝΚ!

Στέγνωσε!

Κι ενώ ελάχιστα έχουν γραφτεί για το προσφατο Κονβένσιον (όλοι διαβάζουν, ειπαμε...) εμεις περνάμε ήδη στο δεύτερο επίπεδο και μοιραζόμαστε μαζί σας (κιολας!) μια από τις ιστορίες του Frogs&Dogs#6 αφου της περάσαμε ενα χέρι χρώμα πρωτα!

Η ιστορία ειναι της Χριστίνας και το χέρι χρώμα ειναι της Σοφίας. Το περασε κατα τη διάρκεια του ComicdomCon όσο καθότανε στον παγκο τον φανζίν (εργατοώρες!XD). Χρησιμοποιήθηκαν ξυλομπογιές που αγόρασαν περίπου γι' αυτον τον σκοπό η Χριστίνα και η Σταυρούλα.