Μια εικόνα για κάθε λέξη (fur jedes Wort ein Bild)

..και συγνώμη για την έλλειψη "διαλυτικών" (αουμλαουτ-ουαμλαουτ πως τα λενε...)

Πρωτού περάσουμε όμως στο βασικό μας θέμα ας κάνουμε εναν μικρό πρόλογο.
Κατ αρχήν πώς περάσατε τις διακοπές σας? Εμεις κάλά σχετικά, ήσυχα, με καποια "μικρά" ατυχήματα, ωστόσο. Σίγουρα ξεκουραστήκαμε πολύ και φυσικά τώρα που μπαίνει ο Σεπτέμβρης θα δουλέψουμε πολυ ως συνήθως. (χοχοχο)

Που λέτε, οι βόλτες στη Θεσσαλονίκη είναι ωραίο πράγμα όταν η πόλη είναι άδεια. Βεβαια εδώ υπάρχει ένα όριο γιατι καποια στιγμή τον Αυγουστο, αφου απολαύσεις την μοναχική σου βόλτα, θέλεις να κατσεις και να πιεις έναν καφε, μια μπύρα, κάτι... και δεν υπάρχει τίποτα. Για καποιον λόγο, που δεν μπορω να εξηγήσω, οι ιδιοκτήτες των φοιτητομάγαζων και των άλλων καταστημάτων αποφασίζουν πως προτιμούν να πανε διακοπες από το να σερβίρουν καφέ στα 5 ατομα που έχουν μείνει στην πόλη. Μυστήρια πραγματα. Ακατανόητα...

Όπως και να 'χει αυτο δεν κρατάει πολύ. Μια δυο-βδομάδες δε μόστ. Και τώρα που η πόλη άρχισε να γεμίζει σιγα-σιγα με μικρά φοιτητούδια που νοικιάζουν και καθαρίζουν τα φρεσκα τους σπιτάκια είναι η καλύτερη περίοδος, νομίζω.

Υπήρχαν και πράγματα που δεν αλλαξαν καθόλου αυτο το καλοκαίρι και ένα από αυτά ήταν και η καθημερινή μου βολτα από ένα βιβλιοπαλαιοπωλείο για το οποίο πρεπει να σας έχω μιλήσει. Βρίσκεται στο δρομο για το γραφείο μου, μπροστά από την Αχειροποίητο και ανακαινίστηκε πρόσφατα. Εχει πολύ φτηνά μεταχειρισμένα βιβλία (καποια απο αυτά παιζει να μην ειναι καν μεταχειρισμενα, απλώς παλια) και αμα κατσεις μπορεις να πιεις καφε, μπυρα ή σπιτικιά κρητική ρακή και να διαβάσεις ο,τι θες. Εγω ψωνίζω τακτικά από κει (είπαμε: Ένιντ Μπλάιτον και τετοια) όμως τα κορίτσια δεν ειχαν παρει τιποτε ακομα. Οπότε καναμε την πρώτη μας ομαδική εξόρμηση μετά τις διακοπες εκει.

Εκείνη τη μέρα πήρα με 50 λεπτα ένα πανέμορφο βιβλίο γραμμένο στα γερμανικά. Εκδόθηκε στις 23 Ιουλίου του 66 από ότι βλέπω και νομίζω ότι είναι γραμμένο σε γραφομηχανη. Ο τίτλος είναι "Ηθοποιία", στα ελληνικά, γραμμένος με το χέρι, και από ότι μπορώ να καταλάβω από τα περιεχόμενα, εχει πολλές αναφορές στην αρχαία ελλήνική γραμματεία. Αποσπάσματα στα ελληνικά υπάρχουν επίσης πολλά μέσα στο βιβλίο και είναι όλα γραμμένα στο χερι! Προφανώς δεν υπήρχαν ελληνικοί χαρακτήρρες στη γραφομηχανή του τυπα. Ενθουσιαστικα, και ας μην μπορω να καταλαβω γρι (ή γρύ??)

Δείτε και το εξωφυλλο με το καταπληκτικό δέσιμο: συραπτικο και κολλητική ταινία. Όμορφα πραγματα...



Δε θα σας ενοχλούσα με πόστ για να σας περιγράψω αυτο το βιβλίο φυσικά, οσο όμορφο και να ειναι. Αλλά την ίδια μερα η Χριστίνα έκανε μια ακόμα πιο ενδιαφέρουσα αγορα. Και γι' αυτήν θα σας μιλήσω:

Πρόκειται για ένα επίσης γερμανικό βιβλίο του '41 αυτή τη φορά. Φαινοταν πιο ταλαιπωρημένο, όπως βλεπετε, και καποτε ήταν ιδιοκτησιά ενος γιατρού-χειρούργου (Chirurg, λέω αλήθεια) που τον ελεγαν Κοτούλα. Αυτήν την συνήθεια, του να σφραγίζουν τα βιβλία τους, την έχω ξαναδει!


Το βιβλίο είναι για να μαθεις γερμανικά απ' ότι φαίνεται. Εχει πολλές εικονίτσες και -όπως λεει και ο τιτλος- για καθε εικόνα υπάρχει μια γερμανική λέξη. Γραφιστικά το βιβλίο ειναι αψογο. Ακόμα και οι ακρες του ειναι κομμένες στρογγυλα -πραγμα που η Χριστίνα λατρεύει σε βιβλία. Δείτε μια τυχαία σελίδα απο μέσα:


Ενώ, που λετε, καθήσαμε για μια μπυρα (και μετα ρακη!) και χαζεύαμε τις εικόνες του βιβλίου, τα αλογάκια και τα αλλα ζώα της φάρμας, περασε η φίλη μας η Λιόλια και καθησε μαζι μας.

Μόλις της είπαμε για τα αποκτήματά μας, αναρωτήθηκε εάν το βιβλίο με τις λέξεις ειναι προπαγανδιστικο. Ομολογουμένως αργήσαμε να καταλάβουμε τι εννοεί (ΠΡΟΣΟΧΗ! η γραφιστική τυφλώνει!). Ομως πραγματι το '41 στη Γερμανιά είχε παντου ναζί. Και σε μεγάλο κομματι της Ευρώπης είχε ναζί, εδω που τα λεμε. Ναζί απο δω, ναζί από κει...

Γελασαμε -λίγο, ελαχιστα νευρικά- με τη Λιόλια και της είπαμε οτι λεει υπερβολες. Ενα βιβλίο για να μαθεις γερμανικά ήτανε. Τι να προπαγανδίσεις από κει?

Και συνεχίσαμε και οι 4 το ξεφύλλισμα με εναν κόμπο στο στομάχι...
Και τιποτα δεν φαινόταν πια τόσο αθώο...

Το γουρουνάκι ήταν διπλα σε έναν φυλακισμένο...

...και σε έναν κρεμασμένο την αλλη φορα...

Το κουνελάκι διπλα σε μια μάχη...

Το προβατάκι έτοιμο να το πιάσουν με το λάσο...

Και διπλα στο νόστιμο μπρέτσελ, ενα σπίτι καιγόταν...


Και τι ήταν όλα αυτα τα οχήματα και τα κράνη και τα όπλα και οι στρατηγοί? Και γιατί όλες οι γυναίκες ειναι νοσοκόμες? Και γιατι πρεπει να ξέρουμε ολους τους στρατιωτικούς βαθμούς? Και γιατί τόσοι τραυματίες? Και τόσοι νεκροί?



** Όπως ίσως θα υποψιαστήκατε, δεν ήταν καθόλου τυχαία η εικόνα που εβαλα στην αρχη. Τη διαλεξα με προσοχή για να είναι σχετικά ανώδυνη

Μετα είδαμε και πιο απροκαλυπτα πραγματα: τον αράπη, τη σβάστικα.... δείτε και στο τελος:...

...ΤΟΝ ΕΒΡΑΙΟ!

Φρίκη, φρίκη! Η Χριστίνα δεν το ήθελε πια το βιβλίο, το πήρε η Σταυρούλα. Για να μας διαλυθεί καθε αμφιβολία, διαβασαμε και τον χαιρετισμό στον πρόλογο του βιβλίου:


Και τιποτα δεν ΗΤΑΝ πια τόσο αθώο... Ακόμα και η μαμα...